“Na de scheiding werden de ruzies alleen maar erger”
“Toen mijn ouders vertelden dat zij gingen scheiden, vond ik dat heel erg. Maar ik hoopte wel dat het geruzie en geschreeuw dan zou stoppen. Helaas werden de ruzies alleen maar erger. Eerst om het huis, toen om geld en daarna om mij. Nadat mijn vader een nieuwe vriendin had, wilde mijn moeder liever niet meer dat ik naar hem toe ging. Als mijn vader me kwam halen, moest hij om de hoek parkeren. Ik zag hem steeds minder. Zeker nadat hij een nieuwe zoon kreeg met zijn nieuwe vrouw.”
“Na elke woedeaanval schaamde ik me enorm”
“Ik vind het moeilijk om achteraf te begrijpen, dat ik zo ver ben gegaan. Ik ben niet zo’n prater en uitte mijn emoties door te schreeuwen. Daarna werd het steeds erger en liep het flink uit de hand. Ik schaamde me na elke woedeaanval enorm en speelde dan mooi weer. Niemand had het door, dacht ik. Tot de politie kwam. De buren hadden gebeld. Met hulp van buiten gaat het weer vrij goed met ons. Ik ben ontzettend blij dat we er samen uit konden komen op deze manier. We hebben nog wel eens woorden natuurlijk, maar ik ga niet meer door het lint.”
“Voor mijn gevoel ging het de hele nacht door”
“Het was bijna altijd ’s nachts. Dan hoorde ik mijn vader vaak schreeuwen en klonk er gestommel in de slaapkamer van mijn ouders. Voor mijn gevoel ging het de hele nacht door. Ik was erg bang dat hij mijn moeder zou doden of dat hij naar mijn kamer zou komen. De volgende morgen had mijn moeder vaak blauwe plekken of dikke ogen. Omdat ik bang was dat hij mijn moeder echt zou vermoorden als ik het aan iemand vertelde, heb ik nooit hulp gezocht. Ik wist toen ook niet zo goed waar ik terecht kon. Nu nog word ik nog steeds wel eens ‘s nachts wakker, omdat ik denk dat ik mijn vader hoor schreeuwen.”
“Hij liet me niet met rust, het werd steeds erger”
“Vorige jaar heb ik de relatie met mijn ex verbroken. Hij had het er erg moeilijk mee en deed er alles aan om mij terug te krijgen. Aan het begin sprak ik nog wel eens met hem af, omdat hij dat zo graag wilde. Ik wilde hem niet nog meer kwetsen. Na een paar weken begon hij me obsessief te sms-en en bellen. Toen heb ik al het contact verbroken. Hij liet me niet met rust en het werd steeds erger. Iedere ochtend als ik naar mijn werk ging, zag ik zijn auto in mijn straat staan. De maat was vol toen mijn neefje van drie een nacht bij mij sliep. Precies op het moment dat ik hem in het bad wilde tillen, kreeg ik een sms van mijn ex met de vraag of ik zeker wist dat het badwater niet te heet was. Ik was vreselijk bang en ontzettend boos. Dat was de druppel. Ik heb direct gebeld met ‘Veilig Thuis’. Zij luisterden en gaven mij advies. Het is ontzettend fijn dat zij 24/7 bereikbaar zijn. Stalkers houden zich namelijk ook niet aan kantooruren.
“Mijn personeelsmanager had het door, omdat ik vaak plotseling ziek was”
“Ik heb altijd gedacht, dat gebeurt bij ons soort mensen niet. Mijn vriend en ik hebben beiden gestudeerd en een goede baan. Dus ik schrok me rot toen het wél gebeurde. Ik schaamde me zo, dat ik zelfs mijn beste vriendin niets durfde te vertellen. Mijn personeelsmanager had het gelukkig door, omdat ik vaak plotseling ziek was. Zij heeft mij toen enorm geholpen en is meegegaan naar ‘Veilig Thuis’. Daar vertelden ze mij dat het in alle kringen voorkomt. Ik ben een paar jaar geleden weggegaan bij mijn ex en ik ben nu veel gelukkiger. Regelmatig vraag ik me nog af, waarom ik het zo lang heb laten duren…”
“Je hoort er wel eens over, maar verwacht het niet in je eigen buurt”
“Je hoort er wel eens over, maar verwacht het niet in je eigen buurt. De buurman was een erg sympathieke man. Niemand had het eigenlijk door. Tot er verhalen in de buurt kwamen. Ik geloofde het nog niet en vond het lastig me er mee te bemoeien. Iedereen praat er over, maar niemand doet wat. Toen zag ik er een keer iets over op tv en heb ik contact opgenomen met ‘Veilig Thuis’. Best eng, maar uiteindelijk liep het allemaal goed. Het was wel heftig, want die man ging door het lint en agenten hebben hem moeten bedwingen. Zijn vrouw heb ik dagen niet gezien. Later was zij heel dankbaar dat de vicieuze cirkel van geweld was doorbroken.”
“Als het me te veel wordt, kan ik me niet beheersen”
“Ik vind het erg moeilijk om erover te praten en mijn gevoelens te verwoorden. Als het mij te veel wordt dan kan ik mij niet beheersen. Gelukkig heeft mijn ex-man de telefoon gepakt en ‘Veilig Thuis’, het Advies- en Meldpunt Huiselijk Geweld en Kindermishandeling gebeld. Ik nam me iedere keer voor om mezelf in de hand te houden. Maar als het druk was op werk en de spanning zich opbouwde, dan ging het toch weer mis. Mijn dochter heeft uiteindelijk aangifte gedaan tegen mij en alles verteld aan de rechter. Dat was verschrikkelijk om te horen. Maar hierdoor krijg ik nu wel hulp en kan ik haar geen pijn meer doen. Ik weet alleen nog steeds niet hoe ik met mezelf moet leven.”
“Ze trilde helemaal en was doodsbenauwd”
“Ik ga elke week op bezoek bij mijn vader in een verzorgingshuis. Hij vertelde dat zijn buurvrouw vaak blauwe plekken had. We zijn erop gaan letten, want dat is toch wel raar. Mijn vader merkte dat het steeds gebeurde nadat zijn stiefzoon was langs geweest. Toen hebben we de buurvrouw hierop aangesproken. Ze trilde helemaal en was doodsbenauwd. Ik was laaiend, dat doe je iemand toch niet aan! We hebben toen gebeld met ‘Veilig Thuis’, het Advies- en Meldpunt Huiselijk Geweld en Kindermishandeling. Zij hebben de zaak heel voorzichtig aangepakt en naar ons geluisterd. Vervolgens hebben zij ons en ook het personeel goed geadviseerd hoe te handelen. Het personeel heeft op hun aanraden contact gezocht met een familielid en er is hulp geregeld. Haar stiefzoon krijgt professionele begeleiding en de buurvrouw is weer de gezellige persoon die zij altijd was.”
“Ik was heel blij dat ik eindelijk met iemand kon praten over mijn geheim”
“Gisteravond stelde mijn moeder voor om samen TV te kijken. ‘Alleen met mama film kijken, dat gaat vast weer fout’, dacht ik. Mijn moeder was in het begin nog heel vrolijk. Halverwege de film werd ze heel stil en toen ineens kreeg ze het weer. Zoals dat heel vaak gebeurt. Ze sleurde mij van de bank en sloeg me bont en blauw. Ze riep dat ik egoïstisch was, omdat ik de bak met nootjes had leeggegeten. Ik rukte me uiteindelijk los en rende naar mijn kamer. Ik moest denken aan de informatie die wij op school hadden gekregen over de Kindertelefoon. Ik vond het best eng, maar de volgende dag heb ik toch met de kindertelefoon gechat. Ik was heel blij dat ik na zoveel jaar eindelijk met iemand kon praten over mijn geheim.”